1412 Ceza Muhakemeleri Usulü Kanunu (CMUK)		20.04.1929 1172
	Kabul Tarihi	04.04.1929

İKİNCİ KİTAP
Muhakeme Usulü

ALTINCI FASIL
Davaya Duruşma

! Mülga İçerik !

Madde 0238: Delillerin ikamesi ve reddi

(05.03.1973 tarih ve 1696 sayılı Kanunun 36 ncı maddesiyle değişen şekli.) Delillerin ikamesi, davet edilen bütün tanıkların ve bilirkişinin dinlenmesi vesair sübut vasıtalarının iradedilmesi demektir.

İkamesi istenilen herhangi bir delil aşağıda yazılı hallerde reddolunabilir.

1. Delil ikamesi kanun hükümleri mucibince caiz değilse,

2. Delilin belli açık bir hususa teallüku itibariyle ikamesi lüzumsuz ise,

3. Delil ile ispat edilmek istenilen vakıanın karara tesiri yoksa veya sanık lehine evvelce sabit olmuş bir duruma ilişkin olursa,

4. Delil hiçbir suretle maksada elverişli değilse,

5. Delilin elde edilmesi imkanı yoksa,

6. Delil ikamesi talebi işi uzatmak maksadıyle yapılmış ise,

7. Sanığın beraatini ispat edecek önemli bir iddia ileri sürülüp de bu iddiada bildirilen vakıa, gerçek olarak kabul edilebilecek mahiyette ise.

Bu hüküm, ilk olarak duruşma celsesinde veya 212 nci madde mucibince duruşma hazırlığında veya hakim soruşturmasında davet olunup dinlenmeleri istenilen tanıklar ve bilirkişiler hakkında ve diğer sübut vasıtalarının iradı halinde de uygulanır.

Cumhuriyet Savcısı ile sanık ve varsa müdahil müştereken talep ederlerse mahkeme şu veya bu delilden vazgeçebilir.

Müdahil, yalnız şahsi hakları ispat için gösterdiği delilden, başkalarının uygun beyanlarına hacet olmadan, her zaman vazgeçebilir.

Kabahate taallük eden veya şahsi dava üzerine görülen işlerde mahkeme davaya ve feragate ve evvelce verilen kararlara bağlı olmayarak delillerin ne hudut dahilinde ikame edileceğini tayin eder.